tot midden jaren negentig waren er voor flink wat producten minimumprijzen bij wet vastgelegd en soms voor levensmiddelen een maximumprijs. deze zijn afgeschaft omdat ze als tijdelijke maatregel wel kunnen werken om excessen te bestrijden maar uiteindelijk de diverse markten teveel verstoren. Zelfs in de zorg treed de overheid (met wisselend succes) steeds verder terug
Het invoeren van een minimum tarief zal diezelfde verstoring veroorzaken. Daarnaast loert het gevaar dat opdrachtgevers dit minimumtarief als standaard tarief gaan hanteren. net zoals het nu vaak al lastig is om meer dan 19 cent per kilometer vergoed te krijgen omdat opdrachtgevers zeggen dat dit van de fiscus zo moet..
Maar belangrijker is dat de overheid helemaal niets te zoeken heeft in de prijszetting van ondernemers, niet op bepaalde producten en ook niet op bepaalde diensten.
Veel beter zou zijn als ze de schemerzone van werknemerschap en ondernemerschap die ze de VAR noemen eens goed op de schop nemen en harde criteria stelt, zodat de zzp-er ook direct duidelijkheid heeft over zijn status, want dat probleem word ook niet opgelost met een minimum tarief. Desnoods met specifieke eisen per branch of beroepsgroep.
Daarnaast moet in de branches waar de klachten vandaan komen actiever gehandhaafd worden op het vaststellen van fictieve dienstverbanden.
Zo'n minimum tarief is een beetje een generaal pardon oplossing, het komt wel sympathiek over maar lost niet het achterliggende probleem op.
De werkgevers die nu misbruik maken van zzp-ers zullen dat goeddeels blijven doen door andere wegen naar goedkope arbeid te zoeken..
mijn ervaring met opdrachtgevers is dat ze zelf ook een reële prijs willen betalen en bij lage aanbiedingen vraagtekens zetten bij de gezochte deskundigheid.
|